Eigenlijk had ik deze eerste blog de titel willen geven van de tekst op een oorlogsmonument in mijn woonplaats Deurne, ‘Gegroet O Kruis Onze Enige Hoop’, maar dat leek me te heftig. Maar het zijn wel deze woorden die mij inspireerden.
Al jaren móét ik ernaar kijken als ik langs het kruis met deze tekst kom. Op de een of andere manier heb ik het altijd een hoopgevende tekst gevonden, zonder dat ik precies snapte waarom. Want het kruis verwijst toch naar het lijden, hoezo ‘onze enige hoop’? Wie zit er te wachten op lijden?!
Hoe langer hoe meer begin ik betekenis in de woorden te vinden.
In ieder leven komt lijden voor. Om ons lijden, onze pijn en verliezen te kunnen dragen hebben wij anderen nodig. We hebben namelijk troost nodig, een arm om ons heen, liefde. We moeten die ander dan wel in vertrouwen nemen door te laten merken dat we lijden, dat we pijn of verdriet hebben. Als we dat kunnen, de ander durven vertrouwen kan die door zijn betrokkenheid iets van liefde laten zien. En waar liefde is worden mooie dingen geboren, zoals hoop. En hoop doet leven, door lijden heen!
